Mal’Vaarma urodziła się w 10 BBY na Iridonii jako córka Veitha, Zabraka, niespełnionego łowcy nagród, przemierzającego Galaktykę w poszukiwaniu zlecenia, które przyniesie mu upragnione bogactwo i sławę. O matce nie wiedziała nic.

Dzieciństwo

Od dziecka Mal żyła w niepokoju i samotności. Za jedyną rozrywkę miała przesuwanie i unoszenie przedmiotów siłą woli. Wiedziała, że ta umiejętność budzi strach ojca, więc mimo swojej nienawiści do niego, nie demonstrowała zbyt często swoich możliwości. Już jako dzieciak zmuszona była sterować statkiem, dlatego całkiem nieźle opanowała pilotaż i nawigację. Choć nie przeszła typowego dla swojej rasy intensywnego treningu, była wytrwała i odporna na niesprzyjające warunki. Silna wola, upór i coś, co nazywała instynktem samozachowawczym, pozwoliły jej przetrwać wiele niebezpiecznych sytuacji. Nie podobała jej się jednak samotność i ciągłe uciekanie. Pragnęła towarzystwa, zwyczajnego, spokojnego życia. Miała osiemnaście lat, potrafiła sama o siebie zadbać. Coraz częściej myślała o ucieczce od ojca. Okazja trafiła się, kiedy Veith po raz kolejny musiał wiać przed ludźmi, którym się naraził. W popłochu rozbił statek i uciekł, zostawiając córkę na pastwę losu. Mal wówczas po raz pierwszy poczuła się wolna i zdolna sama kierować własnym losem. Stanęła naprzeciw trójki napastników i czując niezwykły przypływ dziwnej Mocy uniosła ich, pchnęła na skały i uciekła. Nie powaliła ich jednak na długo. Dopadli ją w drodze – zaatakowana znienacka straciła przytomność. Ocknęła się w jakimś magazynie, w towarzystwie dwóch podejrzanych typów, którzy uratowali jej tyłek i – jak wywnioskowała – zabili jej przeciwników. Dlaczego ją uratowali? Nie wiedziała. Jej pytania zbyli zdawkowymi odpowiedziami – dziewczyna w potrzebie, mamy swój honor, tamtymi się nie martw, już nikomu nic nie zrobią, mniej wiesz, lepiej śpisz. Dopiero po jakimś czasie sprawa się wyjaśniła…

Nowe życie na Coruscant

Zajęli się nią, zabrali ze sobą na Coruscant, gdzie żyli i prowadzili interesy. Szybko polubiła swoich wybawców. Młodszy, Wigher, pochodził z Naboo i organizował lokalne wyścigi ścigaczy. Choć to on naciskał, żeby Mal została z nimi, Mal miała do niego pewien dystans. Otaczała go aura tajemniczości, był buntowniczy, nerwowy, trochę nieobliczalny, niespokojny, Mal nie potrafiła go rozgryźć. Starszy z wybawicieli był Durosem o imieniu Dathan. Za młodu zwiedził kawał Galaktyki, ale ostatecznie osiadł na Coruscant i otworzył warsztat, gdzie naprawiał pojazdy, droidy i sprzęt wszelaki, a po otwarciu toru wyścigowego zdobył więcej klientów i zaprzyjaźnił się z Wigherem. To właśnie u Dathana Mal znalazła schronienie i pracę. Przyjął ja do pomocy w warsztacie, gdzie młoda, sprytna Zabrakanka szybko się odnalazła. Na Coruscant spędziła kilka naprawdę dobrych lat. Dzięki pracy w warsztacie dużo się nauczyła, nawiązała nowe znajomości. Ze Staruszkiem, jak pieszczotliwie nazywała starszego Durosa, toczyła długie dyskusje, bowiem był osobą o ogromnej wiedzy. Z przyjemności słuchała też jego barwnych historii z młodzieńczych czasów. W wolnych chwilach latała ścigaczami po pustym torze, należącym do Wighera, bo w „stacjonarnym” życiu brakowało jej trochę dynamizmu. Była w tym coraz lepsza, a Wigher uważnie ją obserwował. Udzielał jej rad, dość nietypowych, jak na pilota. Kazał zamykać oczy i wyczuwać przeszkody, ćwiczyć gwałtowne zwroty, zakręty, zagrania na granicy zasady „fair-play”, co Mal przychodziło z łatwością. Co więcej, stawała się coraz szybsza. Gdy jej wyniki zaczęły sięgać środka oficjalnej tabeli, Wigher zaczął się z nią ścigać w ramach treningów. Z przeciwnikiem było trudniej, jednak Mal z czasem udawało się przewidywać jego ruchy i pokonywać go. Któregoś dnia, gdy kompletnie nie szło jej na torze, wściekła się. Zależało jej na wyniku, a Wigher był nieprzewidywalny, zupełnie, jakby otoczył się jakąś zasłoną. Zabrakanka zagryzła zęby, skupiła całą swoją energię, zacisnęła palce na sterze i przyspieszyła. Nagle poczuła to, co wtedy, gdy zaczynało się jej nowe życie. Zasłona otaczająca umysł Wighera pękła na drobne kawałeczki. Mal z łatwością go wyprzedziła, osiągając przy okazji najlepszy czas na torze. Poczuła dumę, siłę i dziką satysfakcję ze zwycięstwa. Pokonany Wigher zaś wysiadł ze swojego ścigacza, spojrzał na nią uważnie i zaprosił na poważną rozmowę. Opowiadał o dziwnych rzeczach. O Mocy, potędze, którą ona ze sobą niesie, o wojownikach tej Mocy i ich niezwykłych czynach. Przyznał, że sam prawie był kiedyś jednym z nich. Odszedł, bo wymagania go przerosły, jednak postanowił nauczyć ją wszystkiego, co sam potrafił. I że to właśnie dlatego uratowali ją te trzy lata temu – bo Wigher wyczuł w niej coś więcej. Życie Mal nieco się zmieniło po tym wszystkim. Wyścigi ścigaczy zamieniły się w medytacje, wieczory spędzała na machaniu kijem z zawiązanymi oczami, zamiast na rozmowach o głupotach z Dathanem. Dużo czytała, słuchała opowieści Wighera i legend o Jedi, które opowiadał im Duros. Sporo ćwiczyła, by nie stracić kondycji. Poza tym życie toczyło się normalnie. Trwało to kilka kolejnych lat, aż nadszedł feralny dzień.

Wyścig

W ramach odpoczynku Mal poszła na tor, na którym rozgrzewał się już ścigacz Wighera. Zabrakanka przywitała się, rzuciła jakim żartem, poszła przygotować swój pojazd. Usłyszała, jak mężczyzna rusza, pewnie chciał wykonać krótki przelot. Rzeczywiście, po dłuższej chwili usłyszała powracający ścigacz. A potem przeraźliwy huk i łomot. Pojazd uderzył w jedną z przeszkód i rozbił się, silnik wybuchł. Wigher zdołał się odczołgać, jednak obrażenia były zbyt wielkie. Umarł na rękach swojej uczennicy. Jego ostatnie słowa skłoniły Mal do przemyśleń. „Jesteś dobra. Czujesz Moc, umiesz z niej czerpać… Musisz się rozwijać. Ale nie u Jedi. U tych… tych drugich… Tajemnica…”

Po pogrzebie poszła do biblioteki, szukać „tych drugich”. Znalazła nazwę. Sithowie. Czytała, rozmawiała ze Staruszkiem, szukała. Płaciła za informacje, starała się być dyskretna. Niewiele zyskała. Legendy, plotki, zniekształcone informacje, mity, stare historie… Przestała być dyskretna. Pytała otwarcie, nie bojąc się kłopotów. Kilka razy musiała odpowiadać na niewygodne pytania, ale wszyscy zazwyczaj uznawali jej zainteresowanie za niegroźną obsesję. Któregoś wieczora, gdy wracała z kantyny, poczuła za sobą czyjąś obecność. Zamarła, ze wszystkich sił starając się zakryć swój umysł przez przybyszem. „Za dużo pytasz. Powinnaś zamilknąć na zawsze”, usłyszała, po czym poczuła, że się dusi. Opuściła zasłonę z umysłu i całą Moc skupiła na odepchnięciu przeciwnika. Ten zatoczył się, a Mal zaczęła uciekać. Po chwili poczuła uderzenie i padła jak długa. Napastnik podszedł do półprzytomnej dziewczyny i przyjrzał się jej, tym razem z łatwością czytając w jej umyśle. Mruknął coś pod nosem, ogłuszył ją na wszelki wypadek i przerzucił sobie przez ramię. Mężczyzną tym był Impus Ra’Vesh, członek Bractwa Sithów. Miał za zadanie zlikwidować zadającą niewygodne pytania osóbkę. Postanowił jednak postąpić inaczej i dzięki temu Mal rozpoczęła nowy etap swojego życia.